Bumpy ride
Door: Deon
Blijf op de hoogte en volg Deon
02 Januari 2015 | Thailand, Ko Pha-Ngan
Daar ging ik dan met weet ik veel hoeveel km per uur de 109m diepe afgrond in. Ik was veel nerveuzer voor de Canyon swing dan voor de skydive, want hier moet je zelf springen. De Canyon swing is een soort van bungee jump maar zoals de naam al doet vermoeden gaat die niet op en neer maar als een schommel heen en weer. Je weet dat er (in principe) niks kan gebeuren, maar je knijpt hem toch als je over dat randje kijkt. De mannen die er werken hebben de tijd van hun leven. Ze houden een beetje smalltalk met je, maar zodra je even niet oplet trekken en duwen ze je richting de rand. De adrenaline schiet dan door je lichaam en zij hebben de grootste lol. In een compilatiefilmpje van hun zie je mensen die echt doodsbang zijn, wat heel vermakelijk is (en ook hoe ze die alsnog lopen te fucken).
Als ik iets doe, dan wil ik het maximale eruit halen. Ik koos natuurlijk de engste sprong van allemaal genaamd de Pin-drop. Hier moet je zijwaarts van de rand springen met je handen op je rug in elkaar gevouwen (en zo houden). Hierdoor spring je in het verlengde van de swing en zie je afgrond veel meer op je afkomen. Ik wilde er niet teveel over nadenken, want hoe langer je erover nadenkt hoe langer het duurt en hoe meer het je opvreet. Het is niet normaal wat je dan ervaart. Eerst heb je een stuk vrije val waarbij je iedere vezel in je lichaam voelt, maar zodra je in de 'bocht' zit zweef je en tintelt alles. Je schiet door die hele Canyon heen die echt prachtig is. Zo zweef je nog een paar keer heen en weer en denk je alleen maar "holy shit I did it!". Het is zo tof dat ik dit kon en doen en nog veel belangrijker dat ik dit GRATIS kon doen.
Dat brengt mij tot het volgende verhaal. In het hostel in Frans Josef, waar ik de skydive deed, was iedere avond een spelletjesavond met prijzen. De tweede avond dat we er waren werd er rock, paper, scissors toernooi gehouden. We waren al de hele dag aan het oefenen, maar het blijft een kwestie van geluk. Ik moest gelijk al in de eerste ronde, maar er was niet verteld dat je maar 1 kans had. Meestal is dit best out of three. Na een paar rondes stond ik in de halve finale die bloedstollend spannend was, want we hadden al 5 keer gelijk gespeeld. De 6de keer slachtte ik hem af en sneed mijn figuurlijke schaartje dwars door zijn figuurlijke papiertje. Daarna vernietigde ik mijn tegenstander in de finale die wel best out of three was en won ik de Canyon swing!!!
Queenstown is een leuk en ontzettend toeristisch stadje (95% zijn toeristen). Iedereen vind het fantastisch hier en Ik moet zeggen dat het een verademing is om eindelijk eens een beetje beschaving te zien. Mijn verwachtingen waren denk ik alleen iets te hoog. Het is leuk, maar ook weer niet zo leuk als iedereen beweerd. Het ligt wel aan een prachtig gigantisch meer, wat nu nog blauwer is omdat er een mega stuk ijs in is afgebroken. Ik was samen met Ben naar de top van de berg gelopen om het fantastische uitzicht te bekijken. Met hem heb ik veel opgetrokken vanaf aankomst eigenlijk. Hele chille Duitse gast die al bijna 2 jaar aan het reizen is (uiteraard met werken).
Op de dag van de Canyon swing zijn we uitgegaan en ik was niet lam te krijgen. We begonnen in de bar van het hostel, omdat hier vrij goedkope drankjes waren. Hier waren een aantal van mijn bus en de buschauffeur. Vervolgens zijn ik, jenny de germasian (germany & asian gefuseerd) en mijn 22-jarige vrouwelijke buschauffeur Sherlock naar 'the find' gegaan. Grappig klein clubje waar je cocktails in theepotten krijgt en drinkt uit de tuiten. We hebben zeer veel geconsumeerd, maar ik werd maar niet lam. Zelfs 3 sambucca shots in minder dan 5 seconde te hebben gedronken, die ik van mijn buschauffeur kreeg, mochten niet baten. De enige verklaring die ik kan geven is dat ik nog ontzettend veel adrenaline in mijn lichaam had van de sprong... En daardoor vrij nuchter bleef.
Queenstown is ook bekend om de Fergburger. Deze is door CNN uitgeroepen tot beste burger in de wereld, waardoor de rij meestal tot ver buiten de shop doorloopt. Ik moet zeggen het echt een lekkere burger is en meer dan waar voor je geld. Dus ik ben hier lekker 2 keer geweest.
Na een bruut verstoorde laatste nacht door lamme Engelsen vond ik het mooi geweest in queenstown en vertrokken we meer richting het noorden. Gelukkig waren er nog 3 Zweden waarmee ik al langer reisde ook in de bus. We zijn toen naar mount Cook gegaan. Een van de mooiste stukken naar mijn idee. Overal gletsjers om je heen en een prachtige wandelroute met bruggen over riviertjes die je daar door heen leidt. Voor de rest is hier echt niks te doen. Er staan letterlijk 1 hostel en 1 hotel en dat is het. Mijn laatste stop heb ik letterlijk niks gedaan behalve mijn boek lezen. Ik hoefde niet te raften of paard te rijden. Hier wisten ze wel het maximale uit hun kamers te halen want hier had je zelfs tripple bunkbeds beter bekend als driedubbele stapelbedden. Guess who was on top... Ik kon niet eens rechtop zitten. Als ik dat deed dan zat mijn hoofd in het plafond. Voor vele was dit de laatste stop omdat zij zijn begonnen in het noord eiland en Christchurch AirPort was de laatste stop dus ik had weer een compleet nieuwe bus met een enkeling daar gelaten. Wederom weer naar Kaikura gegaan, maar dit keer meteen met de ferry naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland gegaan: Wellington. Wellington is top! Eindelijk mensen die niet alleen maar fleece truien of wandelkleding aan hebben, maar hippe mensen. Nog steeds een relatief kleine stad en wordt ook wel gezegd dat het de kleinste hoofdstad is. Wellington vond ik zo leuk dat ik besloot een dag langer te blijven.
Uiteraard werd het ook hier weer tijd voor een dansje en wat voor èèn. Ik was al uit geweest met een Engelse chick en we weten allemaal het drink gedrag van Engelsen... Maar in vergelijking met de volgende avond was dit een beetje warm lopen voor de echte stap avond. Er kwamen weer bekenden van de bus naar Wellington die ook de stad in zouden gaan. Na enig contact hadden we een punt afgesproken waar iedereen naar toe zou komen. Dit duurde en duurde maar en ik had al even naar binnen gekeken waar zij naar toe wilden gaan. Alleen maar opa's en oma's zag ik daar zitten. Mensen met grijs/wit haar. Op een gegeven moment ben ik maar richting hun gelopen en op het moment dat ik dat deed kwam ik wederom mijn buschauffeur Sherlock tegen. Zij was op weg naar vrienden van haar bij een huis feestje. Ik koos eieren voor mijn geld nadat ze vroeg of ik haar wilde joinen en ging met haar mee. Beetje akward in het begin om bij allemaal vreemden te zijn, maar hele aardige relaxte mensen. Na enige drankjes zijn we naar een bar/dancing gegaan. Niet heel boeiend, maar wel gewoon prima. De volgende ochtend werd ik wakker in mijn hostel en schrok ik wakker, want ik had de bus moeten hebben van 06.30 en ik wist meteen dat het al 06.30 was geweest... HOE DAN?!? Ik had 100% 3 wekkers gezet en geen van allen was afgegaan. Ik had al ingepakt dus in 5 min stond ik nog half lam aan de balie uit te checken. Dit was allemaal zeer onpraktisch en heeft er voor gezorgd mijn schema volledig moet worden omgezet. Ik moest ook ineens gaan bedenken wat ik ging doen, want ik had een busdag verwacht. First things first, what happend?!? Terwijl de dag vorderde kwam er steeds meer binnen druppelen. Zo waren we nog naar een andere tent geweest en herinnerde ik mijn droom weer. Ik was in een gay-bar en ik was een beetje aan het scannen naar een projectje. Niks bijzonders behalve 1 die er niet aartslelijk uit zag en oogcontact mee had. Die hapte al snel en kwam een praatje met mij houden en al snel waren we aan het tongen. Na een minuutje of 5 voor mijn gevoel, duwde ik hem van mij af en heb ik met mijn lamme kop de club verlaten. Maar hoe langer ik over die droom nadacht des te meer ik begon te beseffen dat dit geen droom was! Ik was dus met mijn zatte hoofd, zonder ook maar iemand gedag te zeggen, naar die gay-bar gegaan en gedaan wat ik zojuist heb beschreven. In wat voor staat ik naar het hostel ben gekomen is mij nog steeds een raadsel. Ik weet dat ik die avond niet eens zo gek veel heb gedronken, maar ik weet dat ik alleen wat sushi heb gegeten als avondeten en dat is mij duur komen te staan...
Na deze beruchtte avond ging het alleen maar bergafwaarts... Ik had een extra bus geboekt zodat ik mijn oude planning kon aanhouden. Dit was een nachtbus naar Auckland. Tijdens deze busreis kwam ik erachter dat het helemaal niet nodig was... Want de volgende dag ging er geen bus van Stray (de organisatie waar ik mee reisde). Dus kon ik deze niet inhalen, dus had ik gewoon de volgende bus kunnen pakken wat al in mijn pakket zat. Enige voordeel was dat ik nu een dag in Auckland kon spenderen. Wat ook nog een gunstige bijkomstigheid was dat Karima, het meisje dat uit Amsterdam komt en die ik via Jaimy in Indonesië heb leren kennen weer zag! Super gezellig! Veel bijgepraat en in een balorige bui zijn we nog naar een karaoke bar geweest. Waar wij met onze nachtegalen stemmen Rihanna, no doubt en Katy Perry hebben gezongen. Ons publiek bestond uit twee man, maar wel fans van het eerste uur.
De volgende dag vertrok ik alweer en kwam ik zowaar een bekende tegen uit Amsterdam. Sophie ken ik meer via via, maar te toevallig dat je dan op hetzelfde moment op dezelfde plek en tijd bent!
Na verschillende plekken te hebben bezocht was mijn highlight toch wel de glowworm cave in Waitomo. Stiekem heel duf, want je zit in een bootje dat een paar keer heen en weer gaat maar het hele plafond ligt op. Allemaal kleine gloeiende stipjes waar je wel uren naar kan kijken. Ik wilde heel graag door de grotten canyoning doen, maar dit was vrij duur en ik moet een beetje op mijn centjes letten. Het andere wat nog leuk was is dat we naar een Maori dorpje zijn gegaan en waar een Haka werd vertoont oftewel een strijddans. Deze moesten we later zelf ook doen en werd er voor ons gekookt. De dag erna gingen we naar een soort van ranch waar ook een Maori familie alles runde. Hier kon je een aantal activiteiten doen en ik had kookles genomen. We leerden hier hoe je een soort van oliebol moest maken wat zij als brood gebruiken en ook hier was heerlijk voor ons gekookt. Met de restjes gingen we de volgende dag naar een basisschool om deze uit te delen. Veel wonen in achterstand in dit gedeelte en kunnen alle beetjes gebruiken. Dit was heel leuk, het stond ook in het teken van kerst dus alle kinderen kregen kado's en snoep waardoor ze flink hyper waren.
Ik had even gechecked met mijn buschauffeur en die vertelde dat hij pas de 16de in Auckland aan zou komen. Mijn vlucht is de 15de dus dat werd hem niet. Ik ben er toen bij Taupo uitgegaan, een stadje aan een ontzettend groot meer (ter grootte van heel Singapore). Hier kon je ook de Tongariro crossing doen. Maar ik was zo moe van al het reizen en steeds maar actie ondernemen dat ik hem aan mij voorbij heb laten gaan. Klein beetje spijt van, maar je begint om 05.30 en daarna ben je 8 uur aan het wandelen, wat ik al zeg, op dat moment werd dat het even niet. In plaats daarvan leek het mij relaxter om op een boot over het meer te chillen.
Ik had te horen gekregen dat ik via instagram een fotowedstrijd had gewonnen! Ik had een foto van een hostel gemaakt en zij hadden mij benadert of ik het ok vond om mee te doen met hun fotowedstrijd omdat ze er weg van waren. Tuurlijk waarom niet?! Vervolgens kreeg ik dus het bericht dat ik had gewonnen en dat ik over de Auckland bridge mag lopen! Super chill! Nummerrrrrr 2.
Maar zoals karma mij dingen gunt, misgunt ze mij ook het een en ander. Omdat ik niet meer verder met de Stray-bus ging had ik wederom weer een bus naar Auckland geboekt. Om 4 uur vertrok de bus en netjes op tijd stond ik daar en liep ik naar de buschauffeur. Bij hem stond ik niet op de lijst misschien bij de andere dan. En ik werd al nerveuzer, want ik had mijn ticket niet meer bekeken... En ook bij de andere stond ik er niet op... GODVERDOMME!!! Ik had de verkeerde datum geboekt.
Dus ik ging naar het loket om een nieuw kaartje te halen en mijn enige optie was wederom een nachtbus te pakken die om 01.20 vertrok. Just my luck. Ik moest mijzelf nog even 8 uur vermaken. Het regende ook nog eens dus gewoon rondlopen was ook geen optie. Ik ben naar de bioscoop gegaan, pizzatje gegeten en voor de rest heel veel wachten. Uiteindelijk kwam mijn bus, of althans dat dacht ik. Er zijn 2 organisaties genaamd naked bus en intercity. Dit was intercity en ik was heilig van overtuigd dat ik met de naked bus mee moest. De vrouw van het loket vertelde mij dit niet. Dus de bus reed weg en op dat moment dacht ik... Volgens mij was dit wel mijn bus... En ja het was hem. Tranen stonden in mijn ogen en ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Een man kwam naar mij toe en vroeg waar ik naar toe moest. Met onvaste stem zei ik naar Auckland en dat ik net de bus had gemist. En toen gebeurde er weer een wonder. Deze man bood mij een lift aan om naar de eerst volgende halte te rijden en de bus daar in te halen. Dus ik sprong in de auto en reden zo snel mogelijk om te zien of we de bus in konden halen. Wonder boven wonder stond de bus bij het volgende tankstation waar de buschauffeur pauze aan het houden was en kon ik alsnog mee! Heb de man zo ontzettend bedankt, ik kon wel huilen van geluk.
De busreis verder verliep prima. Blijft toch altijd een beetje verrot slapen, zo half zittend, maar ik wordt er steeds beter in door al mijn ervaringen. Nu weer terug in Auckland, want om 12 uur had ik de brugloop. Ik had geen hostel, want diezelfde avond vloog ik via Sydney en Taipei naar Bangkok. Gelukkig wel een plek gevonden om mijn tas op te slaan en mocht van alle faciliteiten zoals keuken en zo gratis gebruiken, heel fijn!
Het lopen over de brug was stiekem een klein beetje saai. Het was prima en leuk om een keer gedaan te hebben, maar het waren ook allemaal oudere mensen bij mij in de groep. Misschien was dat het... Je mocht ook geen foto's maken, die moest je natuurlijk weer kopen en daar had ik geen zin in.
Daarna ben ik nog even de stad in gegaan en rustig mijzelf naar het vliegveld begeven. Eindelijk weer terug naar Azië waar alles weer heerlijk goedkoop is en waar je kan leven als een koning. Dat meer de volgende keer!
Gr. Deon
Als ik iets doe, dan wil ik het maximale eruit halen. Ik koos natuurlijk de engste sprong van allemaal genaamd de Pin-drop. Hier moet je zijwaarts van de rand springen met je handen op je rug in elkaar gevouwen (en zo houden). Hierdoor spring je in het verlengde van de swing en zie je afgrond veel meer op je afkomen. Ik wilde er niet teveel over nadenken, want hoe langer je erover nadenkt hoe langer het duurt en hoe meer het je opvreet. Het is niet normaal wat je dan ervaart. Eerst heb je een stuk vrije val waarbij je iedere vezel in je lichaam voelt, maar zodra je in de 'bocht' zit zweef je en tintelt alles. Je schiet door die hele Canyon heen die echt prachtig is. Zo zweef je nog een paar keer heen en weer en denk je alleen maar "holy shit I did it!". Het is zo tof dat ik dit kon en doen en nog veel belangrijker dat ik dit GRATIS kon doen.
Dat brengt mij tot het volgende verhaal. In het hostel in Frans Josef, waar ik de skydive deed, was iedere avond een spelletjesavond met prijzen. De tweede avond dat we er waren werd er rock, paper, scissors toernooi gehouden. We waren al de hele dag aan het oefenen, maar het blijft een kwestie van geluk. Ik moest gelijk al in de eerste ronde, maar er was niet verteld dat je maar 1 kans had. Meestal is dit best out of three. Na een paar rondes stond ik in de halve finale die bloedstollend spannend was, want we hadden al 5 keer gelijk gespeeld. De 6de keer slachtte ik hem af en sneed mijn figuurlijke schaartje dwars door zijn figuurlijke papiertje. Daarna vernietigde ik mijn tegenstander in de finale die wel best out of three was en won ik de Canyon swing!!!
Queenstown is een leuk en ontzettend toeristisch stadje (95% zijn toeristen). Iedereen vind het fantastisch hier en Ik moet zeggen dat het een verademing is om eindelijk eens een beetje beschaving te zien. Mijn verwachtingen waren denk ik alleen iets te hoog. Het is leuk, maar ook weer niet zo leuk als iedereen beweerd. Het ligt wel aan een prachtig gigantisch meer, wat nu nog blauwer is omdat er een mega stuk ijs in is afgebroken. Ik was samen met Ben naar de top van de berg gelopen om het fantastische uitzicht te bekijken. Met hem heb ik veel opgetrokken vanaf aankomst eigenlijk. Hele chille Duitse gast die al bijna 2 jaar aan het reizen is (uiteraard met werken).
Op de dag van de Canyon swing zijn we uitgegaan en ik was niet lam te krijgen. We begonnen in de bar van het hostel, omdat hier vrij goedkope drankjes waren. Hier waren een aantal van mijn bus en de buschauffeur. Vervolgens zijn ik, jenny de germasian (germany & asian gefuseerd) en mijn 22-jarige vrouwelijke buschauffeur Sherlock naar 'the find' gegaan. Grappig klein clubje waar je cocktails in theepotten krijgt en drinkt uit de tuiten. We hebben zeer veel geconsumeerd, maar ik werd maar niet lam. Zelfs 3 sambucca shots in minder dan 5 seconde te hebben gedronken, die ik van mijn buschauffeur kreeg, mochten niet baten. De enige verklaring die ik kan geven is dat ik nog ontzettend veel adrenaline in mijn lichaam had van de sprong... En daardoor vrij nuchter bleef.
Queenstown is ook bekend om de Fergburger. Deze is door CNN uitgeroepen tot beste burger in de wereld, waardoor de rij meestal tot ver buiten de shop doorloopt. Ik moet zeggen het echt een lekkere burger is en meer dan waar voor je geld. Dus ik ben hier lekker 2 keer geweest.
Na een bruut verstoorde laatste nacht door lamme Engelsen vond ik het mooi geweest in queenstown en vertrokken we meer richting het noorden. Gelukkig waren er nog 3 Zweden waarmee ik al langer reisde ook in de bus. We zijn toen naar mount Cook gegaan. Een van de mooiste stukken naar mijn idee. Overal gletsjers om je heen en een prachtige wandelroute met bruggen over riviertjes die je daar door heen leidt. Voor de rest is hier echt niks te doen. Er staan letterlijk 1 hostel en 1 hotel en dat is het. Mijn laatste stop heb ik letterlijk niks gedaan behalve mijn boek lezen. Ik hoefde niet te raften of paard te rijden. Hier wisten ze wel het maximale uit hun kamers te halen want hier had je zelfs tripple bunkbeds beter bekend als driedubbele stapelbedden. Guess who was on top... Ik kon niet eens rechtop zitten. Als ik dat deed dan zat mijn hoofd in het plafond. Voor vele was dit de laatste stop omdat zij zijn begonnen in het noord eiland en Christchurch AirPort was de laatste stop dus ik had weer een compleet nieuwe bus met een enkeling daar gelaten. Wederom weer naar Kaikura gegaan, maar dit keer meteen met de ferry naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland gegaan: Wellington. Wellington is top! Eindelijk mensen die niet alleen maar fleece truien of wandelkleding aan hebben, maar hippe mensen. Nog steeds een relatief kleine stad en wordt ook wel gezegd dat het de kleinste hoofdstad is. Wellington vond ik zo leuk dat ik besloot een dag langer te blijven.
Uiteraard werd het ook hier weer tijd voor een dansje en wat voor èèn. Ik was al uit geweest met een Engelse chick en we weten allemaal het drink gedrag van Engelsen... Maar in vergelijking met de volgende avond was dit een beetje warm lopen voor de echte stap avond. Er kwamen weer bekenden van de bus naar Wellington die ook de stad in zouden gaan. Na enig contact hadden we een punt afgesproken waar iedereen naar toe zou komen. Dit duurde en duurde maar en ik had al even naar binnen gekeken waar zij naar toe wilden gaan. Alleen maar opa's en oma's zag ik daar zitten. Mensen met grijs/wit haar. Op een gegeven moment ben ik maar richting hun gelopen en op het moment dat ik dat deed kwam ik wederom mijn buschauffeur Sherlock tegen. Zij was op weg naar vrienden van haar bij een huis feestje. Ik koos eieren voor mijn geld nadat ze vroeg of ik haar wilde joinen en ging met haar mee. Beetje akward in het begin om bij allemaal vreemden te zijn, maar hele aardige relaxte mensen. Na enige drankjes zijn we naar een bar/dancing gegaan. Niet heel boeiend, maar wel gewoon prima. De volgende ochtend werd ik wakker in mijn hostel en schrok ik wakker, want ik had de bus moeten hebben van 06.30 en ik wist meteen dat het al 06.30 was geweest... HOE DAN?!? Ik had 100% 3 wekkers gezet en geen van allen was afgegaan. Ik had al ingepakt dus in 5 min stond ik nog half lam aan de balie uit te checken. Dit was allemaal zeer onpraktisch en heeft er voor gezorgd mijn schema volledig moet worden omgezet. Ik moest ook ineens gaan bedenken wat ik ging doen, want ik had een busdag verwacht. First things first, what happend?!? Terwijl de dag vorderde kwam er steeds meer binnen druppelen. Zo waren we nog naar een andere tent geweest en herinnerde ik mijn droom weer. Ik was in een gay-bar en ik was een beetje aan het scannen naar een projectje. Niks bijzonders behalve 1 die er niet aartslelijk uit zag en oogcontact mee had. Die hapte al snel en kwam een praatje met mij houden en al snel waren we aan het tongen. Na een minuutje of 5 voor mijn gevoel, duwde ik hem van mij af en heb ik met mijn lamme kop de club verlaten. Maar hoe langer ik over die droom nadacht des te meer ik begon te beseffen dat dit geen droom was! Ik was dus met mijn zatte hoofd, zonder ook maar iemand gedag te zeggen, naar die gay-bar gegaan en gedaan wat ik zojuist heb beschreven. In wat voor staat ik naar het hostel ben gekomen is mij nog steeds een raadsel. Ik weet dat ik die avond niet eens zo gek veel heb gedronken, maar ik weet dat ik alleen wat sushi heb gegeten als avondeten en dat is mij duur komen te staan...
Na deze beruchtte avond ging het alleen maar bergafwaarts... Ik had een extra bus geboekt zodat ik mijn oude planning kon aanhouden. Dit was een nachtbus naar Auckland. Tijdens deze busreis kwam ik erachter dat het helemaal niet nodig was... Want de volgende dag ging er geen bus van Stray (de organisatie waar ik mee reisde). Dus kon ik deze niet inhalen, dus had ik gewoon de volgende bus kunnen pakken wat al in mijn pakket zat. Enige voordeel was dat ik nu een dag in Auckland kon spenderen. Wat ook nog een gunstige bijkomstigheid was dat Karima, het meisje dat uit Amsterdam komt en die ik via Jaimy in Indonesië heb leren kennen weer zag! Super gezellig! Veel bijgepraat en in een balorige bui zijn we nog naar een karaoke bar geweest. Waar wij met onze nachtegalen stemmen Rihanna, no doubt en Katy Perry hebben gezongen. Ons publiek bestond uit twee man, maar wel fans van het eerste uur.
De volgende dag vertrok ik alweer en kwam ik zowaar een bekende tegen uit Amsterdam. Sophie ken ik meer via via, maar te toevallig dat je dan op hetzelfde moment op dezelfde plek en tijd bent!
Na verschillende plekken te hebben bezocht was mijn highlight toch wel de glowworm cave in Waitomo. Stiekem heel duf, want je zit in een bootje dat een paar keer heen en weer gaat maar het hele plafond ligt op. Allemaal kleine gloeiende stipjes waar je wel uren naar kan kijken. Ik wilde heel graag door de grotten canyoning doen, maar dit was vrij duur en ik moet een beetje op mijn centjes letten. Het andere wat nog leuk was is dat we naar een Maori dorpje zijn gegaan en waar een Haka werd vertoont oftewel een strijddans. Deze moesten we later zelf ook doen en werd er voor ons gekookt. De dag erna gingen we naar een soort van ranch waar ook een Maori familie alles runde. Hier kon je een aantal activiteiten doen en ik had kookles genomen. We leerden hier hoe je een soort van oliebol moest maken wat zij als brood gebruiken en ook hier was heerlijk voor ons gekookt. Met de restjes gingen we de volgende dag naar een basisschool om deze uit te delen. Veel wonen in achterstand in dit gedeelte en kunnen alle beetjes gebruiken. Dit was heel leuk, het stond ook in het teken van kerst dus alle kinderen kregen kado's en snoep waardoor ze flink hyper waren.
Ik had even gechecked met mijn buschauffeur en die vertelde dat hij pas de 16de in Auckland aan zou komen. Mijn vlucht is de 15de dus dat werd hem niet. Ik ben er toen bij Taupo uitgegaan, een stadje aan een ontzettend groot meer (ter grootte van heel Singapore). Hier kon je ook de Tongariro crossing doen. Maar ik was zo moe van al het reizen en steeds maar actie ondernemen dat ik hem aan mij voorbij heb laten gaan. Klein beetje spijt van, maar je begint om 05.30 en daarna ben je 8 uur aan het wandelen, wat ik al zeg, op dat moment werd dat het even niet. In plaats daarvan leek het mij relaxter om op een boot over het meer te chillen.
Ik had te horen gekregen dat ik via instagram een fotowedstrijd had gewonnen! Ik had een foto van een hostel gemaakt en zij hadden mij benadert of ik het ok vond om mee te doen met hun fotowedstrijd omdat ze er weg van waren. Tuurlijk waarom niet?! Vervolgens kreeg ik dus het bericht dat ik had gewonnen en dat ik over de Auckland bridge mag lopen! Super chill! Nummerrrrrr 2.
Maar zoals karma mij dingen gunt, misgunt ze mij ook het een en ander. Omdat ik niet meer verder met de Stray-bus ging had ik wederom weer een bus naar Auckland geboekt. Om 4 uur vertrok de bus en netjes op tijd stond ik daar en liep ik naar de buschauffeur. Bij hem stond ik niet op de lijst misschien bij de andere dan. En ik werd al nerveuzer, want ik had mijn ticket niet meer bekeken... En ook bij de andere stond ik er niet op... GODVERDOMME!!! Ik had de verkeerde datum geboekt.
Dus ik ging naar het loket om een nieuw kaartje te halen en mijn enige optie was wederom een nachtbus te pakken die om 01.20 vertrok. Just my luck. Ik moest mijzelf nog even 8 uur vermaken. Het regende ook nog eens dus gewoon rondlopen was ook geen optie. Ik ben naar de bioscoop gegaan, pizzatje gegeten en voor de rest heel veel wachten. Uiteindelijk kwam mijn bus, of althans dat dacht ik. Er zijn 2 organisaties genaamd naked bus en intercity. Dit was intercity en ik was heilig van overtuigd dat ik met de naked bus mee moest. De vrouw van het loket vertelde mij dit niet. Dus de bus reed weg en op dat moment dacht ik... Volgens mij was dit wel mijn bus... En ja het was hem. Tranen stonden in mijn ogen en ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Een man kwam naar mij toe en vroeg waar ik naar toe moest. Met onvaste stem zei ik naar Auckland en dat ik net de bus had gemist. En toen gebeurde er weer een wonder. Deze man bood mij een lift aan om naar de eerst volgende halte te rijden en de bus daar in te halen. Dus ik sprong in de auto en reden zo snel mogelijk om te zien of we de bus in konden halen. Wonder boven wonder stond de bus bij het volgende tankstation waar de buschauffeur pauze aan het houden was en kon ik alsnog mee! Heb de man zo ontzettend bedankt, ik kon wel huilen van geluk.
De busreis verder verliep prima. Blijft toch altijd een beetje verrot slapen, zo half zittend, maar ik wordt er steeds beter in door al mijn ervaringen. Nu weer terug in Auckland, want om 12 uur had ik de brugloop. Ik had geen hostel, want diezelfde avond vloog ik via Sydney en Taipei naar Bangkok. Gelukkig wel een plek gevonden om mijn tas op te slaan en mocht van alle faciliteiten zoals keuken en zo gratis gebruiken, heel fijn!
Het lopen over de brug was stiekem een klein beetje saai. Het was prima en leuk om een keer gedaan te hebben, maar het waren ook allemaal oudere mensen bij mij in de groep. Misschien was dat het... Je mocht ook geen foto's maken, die moest je natuurlijk weer kopen en daar had ik geen zin in.
Daarna ben ik nog even de stad in gegaan en rustig mijzelf naar het vliegveld begeven. Eindelijk weer terug naar Azië waar alles weer heerlijk goedkoop is en waar je kan leven als een koning. Dat meer de volgende keer!
Gr. Deon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
