Het leed dat de Rinjani heet

Vol enthousiasme betraden Germieke en ik de Rinjani, de grootste vulkaan op Lombok. In een opwelling de dag ervoor geboekt om 21.00 en bijna 12 uur verder met onze stappers alweer door de jungle. Al lopend over onverharde modderpaden gingen wij ons toen nog onbesliste lot tegemoet. Zweet kwam uit plekken zetten waarvan je eerder niet wist dat er zweet uit kon komen al klauterend over stenen en wortels. De eerste tocht duurde 6 uur(!). Uiteraard niet over verharde, gelijkvloerse weggetjes van meters breed. NEE NATUURLIJK NIET. Onze beenspieren (inmiddels aan het bijkomen op het strand van Gili Trawagang) werden flink op de proef gesteld. Je moet je voorstellen dat je constant een trap aan het lopen bent van boomwortels die verspringen van 10cm tot 50cm en als je loopt met minstens een hoek van 45 graden omhoog. Het landschap zie je steeds meer veranderen naar mate je hoger gaat. Zo begon het met dikke jungle, daarna meer varens en naaldbomen met tot slot alleen maar uitgestrekte kale vlaktes. De beloning van de eerste dag was een prachtige zonsondergang aan de ene kant en aan de andere kant het uitzicht van een vulkaan in een vulkaan.
Wij dachten de eerste ellende er al op te hebben zitten. WRONG. Onze eerste nacht in ons tentje was zo ontzettend koud, ik heb nog wel wat uurtjes kunnen pakken, maar als Germieke er 2 had gepakt was het veel. Ons was wel verteld dat het er heel koud zou zijn, maar die Hollandse koppigheid in ons zegt toch 'het zal wel meevallen, wij weten wel wat kou is'. Inmiddels heb ik een heel nieuw level van kou ervaren, vooral op de laatste dag op de top. Dag 2 was 'iets' relaxter. Met 2 uur lang omlaag lopen, zwemmen in zowel een hotspring als in het meer om de vulkaan en 4 uur lang omhoog lopen naar het volgende kamp viel dit mee. Het kamp was op een riggel bij het begin naar de top, de summit. Hier waaide het zo hard (uiteraard gepaard met intense kou, vergeet deze niet), dat we niet zeker wisten of de tent het ging houden. Na geen oog dicht te hebben gedaan en we uit ons tentje werden getrommeld van onze nog geen centimeter dikke matjes om 01.40 zakte het van ellende in elkaar. Na onze spullen op te hebben geborgen ergens anders begon de barre tocht. En een barre tocht was het. Dit alles voor een zonsopgang vanaf de top. Onze benen waren op dit moment niet meer in optimale conditie en we moesten het steilste stuk op waar het pad grotendeels alleen maar uit gruis van zand, kiezels en stenen bestond. Bij iedere vier stappen viel je er minstens 1 terug. Als tweede heb ik de top van de groep bereikt. Nat van het zweet, zonder goede outdoorkleding was het nog steeds pikkedonker en op 3726m is het ijskoud. Meer dan een uur opgevouwen te hebben gezeten, trillend van de kou begon eindelijk de horizon te gloren. Het moet gezegd worden, het is prachtig, maar een uurtje of meer later had ook echt niet erg geweest. Maar als je dan op de top staat moet je ook weer naar beneden. Tijdens de afdaling van 2 uur sta je versteld wat je allemaal hebt afgelegd en snap je waarom je in het donker vertrekt. Tijdens de gehele trekking was er een gids mee en 4 porters (mannen die al het eten&drinken + spullen meedroegen. Respect voor die 4. Als jonge berggeiten sprongen en liepen ze ons met gemak voorbij, waardoor je bijna aan jezelf gaat twijfelen of jij je niet aanstelt.
Als iemand mij zou vragen of ik de trekking nog een keer zou doen, zou mijn antwoord een zeer duidelijke NEE zijn. Ik ben heel blij en trots dat we het hebben gedaan, maar als we alles van tevoren hadden geweten, dan had ik het misschien niet gedaan. Of ik andere het zou aanraden, misschien wel maar wel met de waarschuwing 'weet waar je aan begint'.

Even genoeg van het gal spuwen, ondertussen heb ik ook echt leuke dingen gedaan namelijk; mijn duikbrevet behaald! Op Gili air heb ik mijn PADI open water behaald en mag ik tot 18m duiken. Het is ontzettend gaaf om de onderwaterwereld te ontdekken, maar ook zeer confronterend. Ontzettend veel stervend en dood koraal... Maar gelukkig heb ik mooie stukken gezien en vissoorten zoals; stingrays, schildpadden, lionfish, papegaaivissen, moray eels en uiteraard vele anderen.

Mijn onderwaterhoogtepunt was niet met een tank op mijn rug, maar met een snorkel. Voordat ik naar de Gili's ging was ik op NusanLemongang. Een klein eiland iets ten zuiden van Bali. De eerste dag dat ik hier arriveerde wilde ik zo snel mogelijk weer weg, maar zag dat er vele snorkeltours werden aangeboden met Manta's, je weet wel die ontzettend grote roggen van wel 3M breed. Dus besloot een tour te pakken de volgende dag, omdat ze alleen s'ochtends gaan. Op tijd op het adres aangekomen zijn we met een boot naar Nusa Panida gegaan naar het zogeheten Secret Manta point. Uiteraard waren hier al een paar boten, maar onze week een beetje af naar een verlaten stukje en hoopte dat ze daar zouden zitten. Al snel kwam er één aan de oppervlakte en zijn we erin gedoken en zagen dat het er zelfs twee waren! Mijn geluk kon al niet meer op tot er uiteindelijk 4 om ons heen zwommen. Het is echt magisch die beesten onder je door te zien zwemmen. Je mag ze niet aanraken en moest je zelfs aan de kant voor ze.
Na Manta point zijn we nog op twee plekken wezen snorkelen, maar die konden daar natuurlijk niet aan tippen. Toch heb ik hier het mooiste koraal tot nu toe gezien.

Het einde van Indonesië is in zicht. Helaas... Want ik heb hier fantastische dingen gedaan en gezien. Als ik nu ook opsom wat ik allemaal heb gedaan lijkt het alsof ik er met een sneltrein vaart doorheen ben gegaan, maar dit is totaal niet het geval.
Prachtige plekken gezien, toffe dingen gedaan, maar er staat een nieuw avontuur voor mij klaar. Australië. Volgens mij wordt het afzien, gezien alles daar net zo duur of duurder is dan in NL, dus mijn vindingrijkheid zal op de proef worden gesteld. Toch heb ik er heel veel zin in, omdat dit een droom is waarvan ik al heel lang droom om naar toe te gaan. Mijn eerste bestemming is Darwin en een snelle update over het noordelijke deel zal snel volgen.

Until next time!

(Sorry hij is weer iets te lang geworden)